Hi!
Wat leuk dat je op mijn website terecht bent gekomen. Laat ik mezelf meteen even voorstellen! Ik ben Imme, 29 jaar en aspirerend schrijfster. In mijn dagelijks leven werk ik met veel plezier in de ouderenzorg en woon ik samen met de leukste man van de wereld en twee knorrige konijnen. Wanneer ik niet een van de drie bovengenoemde huisgenoten lastig val met knuffels of mijn fantasie, ben ik achter mijn laptop te vinden. Ik creëer allerlei soorten schrijfsels, die lang niet altijd het daglicht zien.
Mijn liefde voor schrijven begon vroeg. Ik zal een jaar of zes/zeven geweest zijn toen ik mijn vader achter de computer zag zitten en vroeg of ik een verhaal mocht schrijven. Nu moet je weten- elk huishouden in Nederland had op dat moment een ultra-hippe Windows 95 of zelfs 98: een enorme computerkast met een dik beeldscherm erbij. Het was op zo’n exemplaar dat ik mijn allereerste korte verhaal tikte.
Waar het verhaal over ging? Nou, dat weet ik nog precies, want mijn vader heeft het uitgeprinte papier nog eeuwig op zijn prikbord boven zijn bureau laten hangen. Er zat zelfs een eigen illustratie bij. Erg boeiend was het overigens niet en over een literair hoogstandje kunnen we al helemaal niet spreken. Fictieve mini-me ging namelijk naar de bakker om een brood te kopen (Like… Really? Brood? Ik herhaal: BROOD?!). De bakker vond me blijkbaar erg aardig, want ik hoefde niet te betalen. Dat was dan wel weer vriendelijk van hem (of haar, who knows).
Enfin, diezelfde computer had ik later op mijn eigen kamer. Het beeldscherm paste bijna niet op mijn blauwe Ikea bureau en Internet had hij niet (daar was dat ding inmiddels te aftands voor geworden). Wel stond er Word op en daar was ik verguld mee. Op dat moment was ik helemaal geïnspireerd door de ‘Hoe overleef ik…’ series, zoiets wilde ik ook! Ik begon dus mijn eigen verhaal. Het ging over een meisje dat gechanteerd werd, dit uiteraard met de nodige e-mail- en MSN-gesprekken erbij. Mijn werk stond op een floppy-disk en werd beveiligd met een wachtwoord. Ik vond mezelf heel slim, maar wat ik niet had voorzien was dat ik dus tot op de dag van vandaag het wachtwoord niet meer weet… Beetje jammer dat ik nooit meer precies zal weten wat er in mijn 11-jarige hoofd omging. Misschien trouwens ook maar beter ook…
Op de middelbare school bleef schrijven als een rode draad door mijn leven lopen. Weliswaar verloor ik soms mijn interesse en waren er maanden dat ik niets deed, maar de motivatie vond me altijd weer. Regelmatig was ik in de les bezig met mijn volgende project. Ik bedoel, wie gaat er Frans of Biologie leren als je belangrijkere dingen te doen hebt?! Mijn beste vriendin las woord voor woord met me mee, wat ik zowel grappig als irritant vond. In de vijfde werd ik een keer gesnapt en pakte de leraar mijn werk af. Dat vond ik zo erg, dat ik in huilen uitbarstte. Niet alleen was ik bang dat hij het zou lezen, ook vreesde ik dat hij een oordeel zou hebben over mijn verhaal. The horror.
Gek genoeg was ik pas begin twintig toen ik de wondere wereld van fanfictie ontdekte. Dat was echt een eye-opener, want nu ineens wist ik hoe mensen dealen met teleurstellende keuzes van film- en seriemakers. Hoe kon ik daar nou nooit over hebben nagedacht?
Achteraf bleek ik me veel eerder in die specifieke hoek te hebben beziggehouden, maar dat wist ik op 15-jarige leeftijd nog niet. Nu we het daar toch over hebben- help me even onthouden dat ik Jared Leto nog steeds mijn nederige excuses aan moet bieden voor de tenenkrommende content die ik over hem geschreven heb. Niet dat hij het ooit zal zien, maar toch. 😉
Ergens in 2017 besloot ik om in het konijnenhol van Lord of the Rings en de Hobbit fanfictie te duiken. De Hobbit films konden in mijn optiek wel een oppepper gebruiken in de vorm van een ‘so done with your shit’ dwarrowdam (vrouwelijke dwerg) met een attitude. Daarnaast kreeg ik gaandeweg inspiratie om over andere karakters uit dezelfde dimensie te schrijven. Soms kwamen er zelfs verzoeken van lezers en mocht ik een idee uitwerken.
Ik vind het nog steeds heerlijk om deze verhalen te schrijven, maar meestal zitten mijn lezers niet te wachten op diepere verhaallagen of originele (eigen) karakters waarmee ze zich niet direct kunnen identificeren. Omdat ik mezelf wil blijven uitdagen, ontstond het idee voor een eigen website. Op deze plek kan ik mijn creativiteit in de vorm van blogs, korte verhalen en fanfictie kwijt. En als ik in dit proces al één iemand blij kan maken met een verhaal, is dat fantastisch. 😀
Ik wens je heel veel plezier op mijn website. Als je iets kwijt wilt, laat een berichtje voor me achter! <3
Lots of love,
Imme