Het overkomt ons allemaal wel eens. Eén blik is genoeg. Ineens is het object waarvan je niet wist dat je het je affectie had, het middelpunt van je bestaan. Hoe hard je het ook probeert, je kunt aan niéts anders denken. Nachtenlang lig je wakker, scrollend door foto’s en fantaserend hoe de toekomst met jouw nieuwe geliefde eruit gaat zien.
Dames en heren. Het is gebeurd: ik ben tot over mijn oren verliefd. Ja, echt. Op een bruidsjapon, welteverstaan.
Uhhh, say what, Imme?!
EEN BRUIDSJURK? JIJ?
Ja, precies dat. Ik, een weldenkende, geëmancipeerde en hoogopgeleide vrouw, die nog niet aan kinderen moet denken (behalve als het twee knagers genaamd Pip en Rosie betreft) en nog nooit -IK HERHAAL NOOIT- een seconde heeft nagedacht over een toekomstige bruiloft, heb mijn hart verpand aan een stukje stof. Een kostbaar stukje stof van een paar duizend euro.
Pffft. Onmogelijk. Toch?
Tja, ik stel voor dat je er maar even bij moet gaan zitten met een kopje thee. Want deze belachelijke confessie dient een uitgebreide uitleg te krijgen…
Een tijdje terug, toen mijn -bijna- schoonzusje zich verloofde, ging er een shockwave door alle samenwonende, maar ongetrouwde/kinderloze broers en hun liefdes. Niemand had verwacht dat de jongste van het gezin zo snel in het huwelijksbootje zou stappen!
Elke buitenstaander zou het overigens helemaal niet zo gek vinden: mijn schoonzusje is 24 en woont samen in een koophuis, maar hey- de rest van ons heeft blijkbaar zijn/haar kop in het zand gestoken. Als ik voor mezelf mag spreken, komt dit omdat volwassen zijn (en ernaar gedragen) al lastig genoeg kan zijn. Nog met enige regelmaat vraag ik me af welke ‘responsible adult‘ een lastige, willekeurige situatie voor me oplost en duurt het even voordat het kwartje valt.
OH WACHT! Ik ben er een…
Maar goed, toen iedereen een beetje gewend was geraakt aan het nieuws, werd het zachtjes aan tijd om te kijken voor een bruidsjapon. En zo kwam het dus dat ik in een bruidswinkel terecht kwam.
Om heel eerlijk te zijn had ik ‘Say Yes To The Dress‘ praktijken in mijn hoofd. Je weet wel, dat programma met die hysterisch gillende bruiden en families die ik persoonlijk allemaal heel graag een schop zou willen verkopen, of met zo’n walgelijke vriendin die alles lelijk vindt en de bruid haar best doet om dat mens het naar de zin te maken. Niet echt een geruststellend referentiekader, right?
Goddank behoren zowel mijn schoonmoeder als schoonzusje tot een groep van lieve mensen en ook de vriendinnen van mijn schoonzusje zijn schatjes, dus dat zat wel goed!
De wondere wereld van trouwerijen is een hele business, wist je dat?! De zaak zat in een heerlijk, licht pand. Er waren zo veel japonnen dat we niet wisten waar we moesten kijken: kant, ruches, bling, kraaltjes en ga zo maar door. Ergens naast de trap naar de bovenverdieping stond een vitrine met prachtige sieraden.
Maar ik had werkelijk niets van al deze prachtige creaties. Mijn ogen zaten vastgelijmd op een mannequin tentoongestelde jurk.
‘Wauw!’ dacht ik. ‘Dát is pas een showstopper. Zou die bij mij passen?’
CODE ROOD!
Iedereen zou dat op zo’n moment weten. Maar ik heb in zulke situaties meestal een bord voor mijn kop.
Dus schoof ik, nog niet beseffend dat dit één van de eerste momenten in mijn leven was dat ik nadacht over het concept ‘Bruid Imme’, blijmoedig aan bij de rest aan tafel. Mijn schoonzusje moest aangeven wat zij mooi vond en op basis hiervan werden vier jurken aan haar gepresenteerd die ze mocht gaan passen. Een soort startpunt, zeg maar.
De eerste vier waren erg mooi, maar ook heel verschillend. Voor optie nummer vijf werd DE JURK van de mannequin gehaald. Hij stond mijn schoonzusje waarlijk prachtig, daar was geen ontkennen aan! Zelf was ze er ook erg van gecharmeerd, maar echte liefde was het (nog) niet dus ze wilde graag wat andere exemplaren proberen. Groot gelijk natuurlijk, want een bruidsjapon moet zijn zoals je favoriete tas: liefde op het eerste gezicht. En die wow-factor hadden we nog niet gezien, we hadden haar nog niet echt zien stralen…
Maar toch, ergens in de diepste krochten van mijn brein, betrapte ik mezelf op het volgende:
‘Ja fuck, straks trouwt ze in mijn jurk…’
PARDON? Wat is dit nou voor onzin?
Ik schrok van mijn eigen gedachte. Want echt, waar vroeger vriendinnetjes al precies wisten wat voor jurk ze zouden willen en hoe hun dag eruit zou komen te zien, vond ik nadenken over zoiets sufs als een bruiloft zonde van mijn tijd. In plaats daarvan plande ik een heel liefdesdrama met Jared Leto. Of dat nou veel beter is, daar durf ik geen uitspraken over te doen. Dat laat ik aan jullie over.
Blijkbaar kent de leeftijd van 26/27 een soort magische grens, waarin je in een soort ware bridezilla begint te veranderen. Zonder ring of enige indicatie dat dit ooit gaat gebeuren van mijn lieftallige wederhelft, laten we daar meteen duidelijk over zijn. Serieus, ik ben te nuchter voor het hele romantische samenwonen, trouwen, kinderen gebeuren- wat gebeurt er met me? Zie ik er straks uit zoals hieronder?
Nee, gekkigheid.
Ook mijn schoonzusje zie ik nooit een bridezilla worden. Ze vond haar ware Jacob na ongeveer zeven japonnen gepast te hebben. Het was echt liefde op het eerste gezicht: ze stráálde! We moesten echt ons best doen om niet keihard te gaan janken… En na het vinden van de juiste sluier had iedereen helemaal een brok in zijn keel. Dit was ‘m, we hoefden niet verder te kijken. Mijn schoonzusje mocht het antwoord op dé levensvraag geven (I SAY YES!), en daarna kon de papierenwinkel op orde worden gemaakt en maten worden opgemeten.
Terwijl mijn schoonzusje druk bezig was met de hele afhandeling, zaten wij kopjes thee te drinken en te kletsen.
‘En, Imme…’ vroeg mijn schoonmoeder. ‘Heb je al iets gezien?’
‘Wel wat dingen die ik mooi vind, ja.’ zei ik zo casual mogelijk. ‘Die daar, bijvoorbeeld. Daar maak ik straks een foto van.’ Ik wees richting mijn jurk, die inmiddels weer op zijn originele plaats in de winkel stond te pronken.
‘Dan pas je hem toch?!’
Pardon?!
Mijn schoonmoeder keek me aan alsof het de normaalste zaak van de wereld was. ‘Ja, je bent er nu toch. Moet ik het vragen?’
Mijn God, alsjeblieft niet. Ik heb nu al klotsende oksels. En wat nou als zo’n prachtige jurk me helemaal niet staat?! Ik bedoel, mijn schoonzusje heeft een prachtig lijf en de japon stond haar ge-wel-dig! Hoe kan zo’n schriel kippetje als ik daaraan tippen? Ha, nee hoor. Ik kwam hier om thee te drinken en commentaar te leveren, niet om mezelf in een jurk te zien.
Mijn schoonmoeder ging het wel even regelen en in de winkel gingen ze akkoord. Eh, had ik hier nog zeggenschap over?
‘Je zegt wel nee, maar ik zie aan het hoofd dat je trekt dat je het eigenlijk wel wilt!’ zei mijn schoonzusje met een grote grijns toen ze zich weer bij ons had gevoegd. ‘Doe gewoon!’
Fantastisch. Dus niet alleen mijn lieftallige wederhelft weet mijn expressies te ontcijferen. Zo mysterieus en interessant ben ik blijkbaar niet.
Dus nee, geen keus. Want ineens bevonden ik en mijn kekke stippeltjes ondergoed -because who fucking cares- onszelf in een paskamer, waar ik in een hoepelrok en DE jurk werd gehesen. En zelfs mijn nuchtere ik kon niet ontkennen dat mijn hart sneller ging kloppen toen ik mezelf in de smalle spiegel zag. Oké, wellicht had ik wat extra hulp nodig om een decolleté te creëren (WANT HAHAHA NEE ZEG), maar verder…
Eerlijk gezegd weet ik niet eens meer hoe de anderen reageerden. Ik bekeek mezelf in de grote spiegel in de winkel en het was klaar. Nooit had ik verwacht dat een bruidsjapon zo naadloos bij me zou passen, maar het is precies wat ik altijd al heb gewild. Terwijl ik eerder niet specifiek over mijn wensen heb nagedacht. Bizar.
‘Jongens, dit is hem hoor. Inpakken en wegwezen!’
Not.
Ik moest hem achterlaten en het doet nog steeds een beetje pijn. Mijn lieftallige wederhelft moest hard lachen toen hij hoorde dat zijn moeder me in een bruidsjurk gekregen heeft. Hij vroeg dus ook nog serieus of ik de jurk niet had kunnen kopen, je weet wel- voor later. Hoewel ik dat toch een beetje te gortig vond, heb ik wél een spaarpotje gemaakt. Elke dag kijk ik naar de foto van mij in mijn liefde. En ergens heb ik het gevoel dood te gaan als de jurk er op het moment suprême niet meer is.
Nachtmerries!
Oh well. We wachten af, want ik ben heel geëmancipeerd (als het me uitkomt).
In the meantime, keep calm and say yes- tegen alles wat je blij maakt natuurlijk. Dat mag je partner zijn, maar natuurlijk net zo goed een goddelijke hamburger… 😉
Liefs, Imme.
❤️