Het was weer zo’n gemiddelde -net het salaris binnen- dag. Je kent het wel… Je hebt je eventjes rijk gewaand, waarna je gepaard met veel zelfmedelijden jouw salaris verdeelt over verschillende potjes. Gezamenlijke vaste lasten, eigen maandelijkse terugkerende rekeningen, sparen en OH JA! Dan blijft er toch nog iets over om wat leuks van te kunnen doen!
Op de ochtend van deze payday had ik trots in de familie-app verkondigd dat ik deze maand géén geld zou uitgeven aan leuke dingen. Want, had ik bedacht: deze maand kom ik toch nergens, dus dit kan niet al te moeilijk zijn… Ter voorbereiding had ik al speciaal de Boozyshop app van mijn telefoon gegooid en ook Douglas moest eraan geloven. Er kon dus weinig meer misgaan…
Toch?
Nou… diezelfde middag lag ik lekker op de bank te scrollen (want tja, wat moet je tegenwoordig anders met je leven op een vrije middag) en maakte ik de beruchte beginnersfout. Het begon er allemaal mee toen ik een blik op onze servieskast wierp. De inhoud hiervan is uiteraard zo gesorteerd dat mijn innerlijke perfectionist er blij van wordt en wee mijn wederhelft’s gebeente als hij eraan durft te zitten. Ineens dacht ik aan dat leuke nijlpaard op het Blijdorp servies van Blond Amsterdam en vroeg ik me vervolgens af of het inmiddels weer verkrijgbaar zou zijn. Alleen even kijken. Niet kopen.
Je weet waarschijnlijk al waar dit naartoe gaat…
Zoals sommige mensen de lokroep van Douglas niet kunnen weerstaan (oké, who am I kidding… ik ook niet!), heb ik een zwak voor de mokken van Blond. Het liefst de grote van een halve liter (meer thee is altijd beter), maar ook de ‘kleinere’ ben ik zeer tevreden mee.
Ter illustratie: vorig jaar juni ging ik naar Graspop en moest ik twee nachtjes in een van der Valk hotel bivakkeren. Na 48 uur nagenoeg theeloos te zijn geweest (die miezerige 200 milliliter kopjes zijn niet noemenswaardig en simpelweg om te janken), heb ik op de terugweg het thuisfront geappt of hij als-je-blieft een GROTE mok thee voor me kon zetten. En om het nog erger te maken: tijdens de voorbereiding op onze reis naar Nieuw-Zeeland heb ik serieus getwijfeld om een Blond mok in mijn koffer te proppen, want een maand lang zonder grote theebekers is een maand niet geleefd. Helaas werd hier een stokje voor gestoken door bovengenoemd thuisfront.
Enfin de gebakbordjes met nijlpaard bleken nog voorradig, dus die zaten al gauw in mijn winkelmandje. Daarna moest ik toch nog éventjes mokken kijken en dik een uur later had ik een héél schattig paasservies ontdekt, gepruild over een suikerpot die niet voorradig was en de SALE items doorgenomen.
Oké genoeg nu!
Dapper gooide ik nog het een en ander uit mijn winkelmandje, maar net op het moment dat ik mijn stiekeme transactie wilde voltooien, kwam daar mijn wederhelft de woonkamer binnenlopen.
Dat is: mijn lieftallige ‘hebben we dat nou echt nodig’ wederhelft, welteverstaan.
Hij hoefde maar een enkele blik op me te werpen om te weten hoe laat het was.
‘Wat ben jij aan het doen?’ vroeg hij, terwijl hij zijn I love tea glas op onze salontafel zette. Waarom hij die walgelijke glazen fijn vindt, is mij een raadsel, maar dat ter zijde.
‘Niks.’ ontkende ik nog, terwijl ik haastig mijn telefoon onder de kussens van de bank probeerde te proppen.
‘Hmmm.’ zei hij, me met een glimlach aankijkend. ‘Je trekt een hoofd.’
Potjandorie, daar ging mijn ‘IK HEB OOK GEEN IDEE WAT IN DEZE GROTE ROZE DOOS MET STREEPJES ZIT’ tactiek als mijn bestelling binnen zou komen.
Bij sommige mensen die iets te verbergen hebben, is dit in de vorm van een vurige affaire of contact met hun ex…. Wanneer ik iets op mijn kerfstok heb, is dat van het kaliber van een koekje dat ik niet wil delen of interieur/prullaria dat er ‘ineens’ staat (of verdwijnt, zoals het gehate I love tea glas in de toekomst).
‘Ik heb de nijlpaard gebakbordjes gevonden.’ zei ik zo casual mogelijk. ‘Je weet wel, die ene waar ik al heel lang naar zoek.’
‘Wat fijn. En wat nog meer?’
‘Wat?!’ Gewoon blijven doen alsof mijn neus bloedt…
‘Wat heb je nog meer gevonden?’
‘Nou, oké dan. Er was dus heel leuk paasservies. Dat heb ik je vorig jaar ook laten zien…’ gaf ik toe. ‘In de Intratuin. En toen liep jij door.’
‘Paasservies?!’ Zijn gezicht vertrok alsof ik zojuist iets heel raars had gezegd. ‘Maar dat gebruik je toch maar één keer per jaar? Hebben we dat wel nodig?’
Wat een stompzinnige vraag toch weer. Jij dacht zeker dat je dit jaar onder het paasontbijt met bijpassend servies uit kwam, vriend?!
I think not.
‘Natuurlijk!’ zei ik triomfantelijk. ‘Er staat namelijk een konijn op. En wij hebben konijnen.’
Als Rosie Cotton op dat moment met haar scheve pootjes een facepalm had kunnen doen, had ze dit gedaan. Ja hoor, scheer alle konijntjes maar weer over één kam! Het exemplaar op het bordje lijkt niet eens op haar!
‘Oké prima.’ verzuchtte mijn wederhelft. ‘Was dat het?’
Uhhhhh. Eigenlijk was mijn nieuwe plan de campagne om geleidelijk meer los te laten over mijn bestelde artikelen, maar ik besloot toch maar open kaart te spelen.
‘Ja, eh. Eierdopjes. Die horen ook bij het paasontbijt.’
‘En wat mag dat in godsnaam weer wezen?!’ Ongelovig keek hij me aan en ik keek net zo verbaasd terug. Want je kon me toch niet vertellen dat ze daar in het oosten nog nóóit van hadden gehoord?!
Blijkbaar niet. Ook niet van servetringen trouwens, maar dat is een heel ander verhaal. De inhoud van mijn winkelmandje werd uiteindelijk goedgekeurd (‘mini-mokken? Imme, hebben we dat echt nodig?’) en een week later kon ik zonder enige schaamte een roze, gestreepte doos openmaken.
Doel behaald! Mijn paasontbijt tafel zag er schattig uit, alleen was dat vreselijke I love tea gedrocht een doorn in mijn oog. Ach, een compromis sluiten hoeft niet altijd erg te zijn, toch?
Na dit Blond avontuur heb ik me redelijk aan mijn budget gehouden, afgezien van een shampoo en een boek bij Bruna. Hebben jullie nog flink online geshopt of lukt het om wat meer apart te zetten? Ik ben heel benieuwd naar jullie ervaringen… Deel ze vooral! 🙂
Maar nog even serieus… Ik ben écht op jacht naar deze suikerpot. Dus als iemand de gouden tip heeft, bak ik een taart voor je!
Stay safe!
Liefs, Imme